Apyar Sar

“ဟေ့ကောင်… ဇော်ကြီး… အဲ့စော်…မိုက်တယ်နော်” “အေး…ဟုတ်တယ်ကွ… နောက်က ကြည့်ရင် ပိုတောင်မိုက်သေးတယ်” “အမလေးလေ ဘာတွေကြည့်ပြီး မိုက်နေရတာလည်း ဇော်ကြီးနဲ့ ကျော်မြင့်ရယ် နင်တို့လည်း ငမ်းစရာရှားလို့ ဒီလို တစ်ခုလပ်ကိုမှ ငမ်းရသလားဟဲ့” “ဟင် တစ်ခုလပ် ဟုတ်လို့လား မတင်ထွေးရဲ့” “အဟုတ်တော့…အဟုတ်… တစ်ခုလပ်တင်… ဘယ်ကမလဲ… ကလေးတစ်ယောက်လည်းရှိသေး… သူ့သားလေးကလည်း အခြောက်လိုလေးလေ သားထူးဆိုလား”။ ဟာ ဒါဆို…

ခက်သည် ရည်းစားဘဝက ခိုးခိုးကျွေးသမျှ ယခု အိမ်ထောင်ကျချိန် အဖတ်မတင် ရည်းစားဘဝက တစ်ပတ်ကို ၃ကျိန် ပုံမှန်ကျွေးသော် လည်း ယခုချိန်မှာ တစ်ပတ်ကို ၁ရက်တောင် နပ်မမှန် သေချင်သည် ချစ်၍ယူခဲ့သော လင်ယောကျာ်းမစွမ်းနိုင်သည်ကို အပြစ်မမြင်သော်လဲ ယခုချိန်မှာ တနှာအပူမီးကို ငြိမ်းရန်လိုနေတော့သည် လင်ယောကျာ်းကား နေ့ပိုင်းရုံးဆင်းပြီးလျှင် ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီးရင် အပြင်တစ်ခါတည်းသွားသည် သွားနေကျကော်ဖီဆိုင်မို့ အချိန်မှန် ညရှစ်နာရီထိုးပြန်လာသည်။ သစ္စာရှိသော…

ဟော… ကိုထွန်းထွန်းပါလား၊ ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ…”“တပတ်လောက်ရှိပြီဗျ…၊ သင်တန်းလာတက်တာ…”“ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ…”“သဘက်ခါ…”“ဒါဆိုအတော်ပဲ၊ ကျွန်တော်လူကြုံရှာနေတာဗျ၊ ခင့်ကို တယောက်တည်းဒီမှာထားခဲ့ရမှာမို့ နောက်ဆံငင်နေတုန်း ခင်ဗျားနဲ့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ရတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလားခင်၊ခင်လည်း သန်ဘက်ခါပြန်မှာ။ ခင်ဗျား ဒီမှာပဲ တည်း နေတာလား”“ဟုတ်တယ်၊ ဝမ်းဆဲဗင်းတူးဝမ်းမှာ…”“ကျွန်တော်တို့က တူးအိုသရီးနိုင်း…။ ခင်ဗျားရောက်တာ ကြာပြီလား”“၁၅ရက်ရှိပြီဗျ”“ကျွန်တော်တို့က ၅ရက်ရှိပြီ။ မဆုံဘူးနော်။ အေးဗျာ၊ အခုတော့ ခင့်အတွက် စိတ်အေးရတာပေါ့။ ဒီလို ကိုထွန်းထွန်းရေ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က…

ကျုပ်လည်း ရုံးပိတ်ရက်ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ လိုင်းပေါ်ဖွင့်ပြီး ကြည့်မိတယ်။ သူများတွေ ဘုရားဖူးပုံတွေ တက်လာတော့ ကိုယ်လည်းသွားချင်တာပေါ့။ ဘုရားဘူးရင်း ရေကူးချင်မိတာ ဒါပေမယ့် တစ်ဘွေတည်း မသွားချင်ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ မတွေ့တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့သူငယ်ချင်းမလေးက မက်ဆေ့ လှမ်းပို့တယ်။ ‘ဘာလုပ်နေလည်း’ တဲ့။ ကျုပ်ကလည်း ‘လိုင်းသုံးနေတာ နင်ကော ဘာတွေလုပ်နေလည်း’ သူက ကျုပ်ငယ်ငယ်က ချစ်ခဲ့ရတဲ့သူ။ ခုတော့ သူက လွပ်လပ်သူ…

ည ဆယ့်တစ် နာရီကျော်နေပြီ….. အိပ်ယာထဲမှာ ဘယ်ညာ လူးလိမ့်ရင်း အိပ်လို့မရနိုင် ဖြစ်နေသည်….. လက်တဖက်မှ ယောင်ယမ်းကာ ရင်နှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်နေမိသည်… သက်ပြင်းမောများချကာ ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားနေရသည်….လျော့တိလျော့ရဲ ထမီအောက်မှ ဖားပေါင်စင်းတစ်ကောင် လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ပေါင်နဲ့ ပွတ်မိနေပြန်သည်…. ငိုချင်စိတ်တောင် ပေါက်လာမိသည်… ဒီခံစားချက်ရဲ့ အထွဋ်ထိပ်ကို သူမခံစားဖူးသည်.. ယ္ခုတစ်ယောက်ထဲ စိတ်ကျေနပ်ဖို့ ဆိုတာ ရာနှုန်းပြည့်မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာသိ၍…

လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ဆယ်နှစ်ခန့်က ကွဲကွာနေခဲ့ကြသော မျိုးလွင်နှင့်လီလီသန်းတို့သည် မမျှော်လင့်ပဲ စကော့ဈေးတွင်တွေ့ကြရာမှ.. “ ဟင် … ကိုမျိုးမဟုတ်လား” “ဟာ ….လီလီပါလား.. ဟုတ်ပါတယ်.. ကိုမျိုးပါ” တဦးနဲ့တဦးဖက်လှဲတကင်းနှုတ်ဆက်ကြလေသည်။ “ကိုမျိုးနဲ့လီလီအခုလို မမျှော်လင့်ပဲတွေ့ကြရတာ လီလီတော့တော်တော်ဝမ်းသာမိတယ် ကိုမျိုးရယ်” “ကိုမျိုးလဲလီလီ့လိုပါပဲ” “အခု ကိုမျိုးဘယ်မှာနေသလဲဟင်” “ကိုမျိုးအိမ်ထောင်ကျသွားပြီလေ.. လီလီရောအိမ်ထောင်ကျပြီလား”။ “လီလီကတော့ အသက်(၅၀)ကျော်အဖိုးကြီးတယောက်နဲ့ အိမ်ကအတင်းပေးစားတာနဲ့ မကြိုက်ပဲနဲ့ယူလိုက်ရတယ်လေ” အခုလိုကိုမျိုးနဲ့ပြန်တွေ့တော့ လီလီတို့အချစ်ပန်းတွေ…

ဒီနေ့ကျမှ ယမင်း လည်း ဘာဖြစ်မှန်းကို မသိ စိတ်ထဲ တစ်ခုခု လိုအပ်နေတယ် ထင်နေရသည်။ အခုဆို ယမင်း တစ်ယောက် ရည်းစားနဲ့ ပြတ်တာ ၆ လ လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ယမင်း ထိထိမိမိ ရည်းစားထားဖူးတာ တစ်ခါပဲ ရှိသေးတယ်။ အခု အဲဒီရည်းစားတစ်ယေက်နဲ့ ပျက်ပြီး အသဲကွဲပြီးခါစ လေးပဲ ရှိသေးတယ်။ ယမင်း…

” ဝုတ် – ဝုတ် ဝုတ် — ဝုတ် ” ရပ်ကွက်အတွင်း ခိုကပ်နေသော ခွေး၂ကောင်မှာ နှင်းသူဇာ အားထိုးဟောင်တော့သည်။ ” ဟဲ့ခွေး – ဟဲ့ခွေးးး သွားစမ်း ” အသံကြားလိုက်မှ ခွေးတစ်ကောင်မှာ သူမအနီးသို့ ပြေးလာပြီး အနံ့ကို မှတ်မိသွားသည့်အလား အမြီး တနံ့နံ့ဖြင့် ကြိုဆိုနေတော့သည်။ ကျန်တစ်ကောင်မှာ ထပ်မဟောင်တော့ပေ။…

အသားစိုင်ချင်း အားပါပါ ရိုက်သံက တိတ်ဆိတ်သည့် ညထဲ စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ ပြွတ်ပြတ် ပြွတ်ပြတ် နှင့် ငဖယ်ထောင်းချိန် ငရုပ်ဆုံထဲ စေးကပ်နေသည့် ကျည်ပွေ့လို အသံမျိုးကိုလည်း သဲ့သဲ့ ကြားရတတ်သည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းနှင့် ကြိတ်၍ ညည်းညူသံတို့ကိုလည်း တိုက်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှ သုံးထပ်သား နံရံပါးပါးတချပ်က မတားဆီးနိူင်။ “အင်း . . အ ….

အချိန်က ည ကိုးနာရီခွဲလုပြီ။ ရန်ကုန် မအူကုန်းရပ်ကွက်သည် နေ့လည်ဘက်တွင် လူစည်ကားသလောက် ညနက်လာလျှင် လူအသွား အလာက ပြတ်လာမြဲဖြစ်သည်။ သုံးဆယ့်လေးလမ်းထဲရှိ ‘ထွန်းတောက်’ ဆေးခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာကိုလတ်တယောက်ထဲ စာထိုင်ဖတ်နေမိ၏။ မိုးဖွဲဖွဲရွာနေသည်မို့ ညရှစ်နာရီကျော်လောက်ကတည်းက ဆေးခန်းကို လူနာမလာတော့ … ကိုးနာရီခွဲ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်အထိတော့ လူနာ မလာလည်း မပြန်သေးပဲ ဆက်ထိုင်နေတတ်သည်က ကိုလတ် အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ စောသေးလျှင်…