Apyar Sar

🏵️ အပိုင်း (၁) 🏵️ အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။ အင်းစက်မကြိုက်သူများ မဖတ်ရှုပါနှင့်။ သူ့နာမည် ကျော်ကိုကိုပါ ။ဒါပေမယ့် အားလုံးက အလတ်ကောင်လို့ပဲ အခေါ်များပါတယ်။ မိန်းမဖြစ်သူ ခရေဦးသာလျှင် ကိုကို ကိုကိုနဲ့ ပါးစပ်ဖျားက မချစတမ်းခေါ်တယ်။ ပြောရရင် ကျော်ကိုကိုက မိန်းမ အချစ်တော်ဖြစ်တယ်။ အလုပ်လေးကလည်း မဆိုး။ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အဝယ်တော် Super Visor…

“ ကိုကို ကိုကို့သမီး စိတ်ကောက်နေပြီ အခန်းထဲမှာ၊ ညနေစာလည်း မစားဘူးတဲ့” ရေချိုးပြီးစ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသော ကိုညိုမှိုင်းကို နန်းဖူးဖူးညွှန့်က ပြောလိုက်သဖြင့် ကိုညိုမှိုင်းက ကမန်းကတန်း စွပ်ကျယ်၊ လုံချည်တို့ကို ဝတ်ကာ မူယာသိမ့် အခန်းဝသို့ သွားလေသည်။ အခန်းတံခါးမှာ အထဲမှ လော့ချထားသဖြင့် တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။ “ သမီးလေး သိမ့် လေးလေး…

🏵️အခန်း (၁)🏵️ “နင်ကြိုက်သလို လုပ်ပါကွာ… ငါ့ကို အသုံးပြုလို့… မိုက်မဲစွာ မီးတောက်ထဲ… ခုန်ဆင်းစွာ စတေးလိုက်တော့မယ်” ငြိမ်သက်နေသော iphone လေးထံမှ စည်သူလွင်ရဲ့ အပြင်းစားသီချင်းသံ ပေါ်ထွက်လာလျှင် အကြင်နာက display ပေါ် ငုံ့ကြည့်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတစ်ချက် စုတ်သပ်လိုက်မိပြီးနောက် ဘေးမှာ စာဖတ်နေသော ဂင်္ဂါကို လက်လှန်းတို့လိုက်သည်။ ဂင်္ဂါက ဘာလဲဟူသော အကြည့်မျိုးဖြင့် မေးဆတ်ပြလျှင်…

🏵️အပိုင်း (၂) ဇာတ်သိမ်း🏵️ အင်းစိန်တိုက်ပွဲကြီး ပြီးဆုံးပြီး ထွန်းအုံတို့တပ်တွေ မင်္ဂလာဒုံမှာ ပြန်နားကြပြီးတဲ့နောက် ထွန်းအုံသည် ခွင့်ယူပြီး စောဆတို့ ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျုံမငေးမြို့ကို လိုက်သွားပြီး စောဆကို ရှာသည် ။ ဘယ်လိုမှ စုံစမ်းလို့ မရ ။ ထွန်းအုံလည်း အင်းစိန်တိုက်ပွဲမှာ သတ္တိရှိရှိနဲ့ တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ကောင်းလို့ တပ်ကြပ်အဆင့်ကို တိုးပေးတာ ခံရသည် ။ စောဆ…

🏵️အပိုင်း (၁)🏵️ ၁၉၄၉ ခုနှစ် နှစ်ဆန်းခါစ ။ မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေး ရပြီးတာ တစ်နှစ်တာ ကာလ ။ တိုင်းပြည်က နုနု … မုန်တိုင်းက ထန်ထန် အချိန် ။ တိတ်ဆိတ်တဲ့ သာယာတဲ့ မနက်ခင်းလေး ။ အင်းစိန်မြို့က ခြံကျယ်ကြီးထဲက သွပ်မိုး အုတ်ခံ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး တစ်အိမ်ထဲမှာ ဆယ်ကျော်သက်…

“မောင်… မနွယ်ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလဲ… မောင်… နော်…“ “လာပါ ..မနွယ်ရဲ့ … မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ ခနဝင်တွေ့ယုံပါ.. အ.. ဟီး…“ “မောင်..နော်.. မနွယ်တော့ မယုံဘူး…“ နွယ်နွယ်အေးသည် မယုံဘူးလို့သာ ပြောသော်လည်း စိုးဝင်းက လက်ကိုဆွဲထားသည်ကိုတော့ မဖြုတ်ချေ။ စိုးဝင်းက ရှေ့ကနေဆက်၍ လှမ်းတက်သွားသည်တွင် သူမကလည်း နောက်ကပါလာသည်။ စိုးဝင်းက ခပ်မြန်မြန်ဆွဲခေါ်နေသည့်အပြင် လှေကားထစ်က သုံးထပ်လောက်…

🏵️အပိုင်း (၃)🏵️ စိုးဝင်းတို့သည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးအတွင်းတွင် ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ စကားပြောသည်ဆိုတာထက် သူပြောတာကို ကျန်သူများက ထိုင်နားထောင်သည်ဟု ပြောရင် ပိုမှန်မည်။ ထိုင်နေသူတွေကတော့ တခြားသူများမဟုတ်။ သူနှင့် ခင်နေသည့် ရပ်ကွက်ကလူတွေ ဖြစ်သည်။ အကြော်ဖိုနှင့် နီးသည့် နေရာတွင် သူတို့ထိုင်နေကြပြီး.. ဝိုင်းထဲတွင် ရှိနေသည့် ကျန်သူလူနှစ်ယောက်ကတော့ ကိုမားဆိုးနှင့် ကိုဗတို့ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည်…

“ဆံပင်တွေပဲ နမ်းနေတော့မှာလား.. ခစ်…ခစ်….“ စိုးဝင်းသည် ကျောပေးကာ သူ့ကို မှီထားသည့် ကောင်မလေး၏ စကားအကြားတွင် လက်ထဲကဆံနွယ်လေးတွေကို လွှတ်သည်။ ပုခုံးလေးကို အသာဆွဲကာ လှည့်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မချောလေး၏ မျက်နှာလေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းတို့သည် ဇော်ရဲ သွားနေကြ inn လေးတွင် ရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူရယ်.. ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မလေးရယ်က သပ်သပ်ဖြစ်နေလေပြီ။…

🏵️အပိုင်း (၁)🏵️ “အဖေကလည်း တခြားလုပ်စရာ ရှားလို့…လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်ရတယ်လို့…“ စိုးဝင်းသည် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် မေးသည်။ ဟုတ်သည်လေ..။ လုပ်စရာအလုပ်က ဒီလောက်တောင် ရှားရလား။ “ဟေ့ကောင်.. မင်းဘာမှမသိလျှင် ဝင်မပြောနဲ့..“ “လူကဖြင့် ဘွဲ့ကရပြီးနေပြီ..။ အခုထက်ထိ ယောင်ခြောက်ဆယ် ဖြစ်နေသေးတဲ့ သူကများ.. အဖေကို…“ “မင်းက အဖေလား.. ငါက အဖေလား“ ဦးအောင်မိုးသည်…

🏵️ အပိုင်း (၂) ဇာတ်သိမ်း🏵️ အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။ အင်းစက်မကြိုက်သူများ မဖတ်ရှုပါနှင့်။ ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကို ထမ်းလို့ အားရပါးရဆောင့်ပါတော့တယ်။ ညို့ မခံနိုင်တော့ပါဘူး အကြောတွေ ဆွဲသလို ထွန့်ထွန့်လူးပြီး တချီပြီးသွားတော့တယ်၊ ဖေဖေကျော်လည်း လွှတ်လိုက်တယ်ထင်တယ် ညို့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ လရေပူပူနွေးနွေးတွေ ပန်းထည့်ပြစ်လိုက်တာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံလိုက်ရတယ်။ “အား ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ် အဲဒါမျိုးလေးကို…